Een self-made safe haven in Hejmo

Hans verplicht zichzelf te omschrijven als kunstenaar. “Zeker in mijn hoofd. Het praktische element loopt soms anders, maar ik probeer alles vanuit een artistiek uitgangspunt gezond kritisch te benaderen. Hoe kan ik met wat op mijn pad komt, een meerwaarde bieden aan de mensen, de omstandigheden of het verhaal? Hier bij Hejmo was het vrij snel duidelijk. Hier kon ik samen met de jongeren een visueel en logisch vervolg bouwen op hun situatie. Hoe kunnen zij die ontheemd zijn een eigen plek vinden? Of maken? Of afdwingen.” Hans glimlacht: “ “We bouwen dus een plek die symbool staat voor een veilige haven voor de jongeren.”

Af en toe komen er jongeren langs om een hand te helpen. Ze krijgen de absolute vrijheid om hun eigen inbreng te hebben in het werk. “ Het lijkt stilaan toch wel op een soort huisje, jawel. Maar het ziet er inderdaad, eh.. opmerkelijk uit. Er zit een klein ‘What the fuck’ - laagje aan vast. De constructie moet fungeren als shelter, een escape-plek of onderdak. Het is gebaseerd op ‘spontane architectuur’ die aan de binnen-en buitenkant bekleedt zal worden met wat de jongeren bezighoudt: waar ze naar toe willen, wat hen wakker houdt, alles kan…”

De medewerking van de jongeren verliep in het begin schoorvoetend. Ze zijn dit overduidelijk niet gewend. Af en toe passeren ze en grijpen ze in. Op hun tempo en zoals zij het willen. “Maar wacht,” grinnikt Hans, “vanaf het moment dat er spuitbussen aan te pas komen, zal hun betrokkenheid groter worden dan de nieuwsgierigheid die het nu nog haalt van de participatie.”

Dat er nog meerdere aanknopingspunten bij komen, verduidelijkt Hans. Vaak binnen de comfortzone van de moedertaal van de jongeren. “We maken er ook een audio-verhaal bij dat een extra dimensie biedt. Een soundwall die je daarom niet meteen hoeft te begrijpen, maar wel intrigeert.” De kunstenaar duidt de geborgenheid die het beeld van een huisje als dit biedt. “Het is een soort nestje, groot genoeg om de jongeren af en toe een solo-momentje te gunnen.”